kelimelerin dünyası. sustuğum ve zihnimdeki o beyaz plakayı bütün o kelimelerden temizlemeye kalkıştığım zaman bile kelimeler zihnime üşüşmeye çabalıyorlar. kelimelerden kurtulduğum anlarda bir gülümseme, bir bakış gelip oturuyor bu kez. sonra yüreğimden bir ses duyuyorum. kelimelere pek sığacak gibi bir ses değil. ama kelimlerle ifade edilse sanırım "korkma" diyor olurdu. işte orada yapmam gereken şey koşulsuz şartsız bir teslimiyet. ölüm bizi bir araya getiren zerrelerin ilişkilerinin değişmesidir. bir araya gelmektense dağılmayı seçerler. ve bu seçimden de asla zerreleri sorumlu tutamayız. bu bizim evrenimizin tamamının yöneldiği yöndür. bütün bu soğumaya ve dağılmaya yönelmiş evrenimizin içinde dağılan kelimler, dağılan sessizlikler ve dağılan zerrelerimizle korkmamız gereken hiçbir şey yok. sadece dağılıyoruz. bu muhteşem şöleni keyfiyle izleyelim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder