şu bir gerçek ki, bir sel, bir fırtına, bir depremde ölmekle, bir uçak kazasına, bir trafik kazasına ya da bir cinayete kurban gitmek arasında bir fark yok. nereden geldiğimizi bilemedikçe, varoluşumuzun uydurulmuş kutsiyetine inanmaya devam edeceğiz. günün birinde varoluşumuzun gerçek sebebi ortaya çıksa bile, uydurulmuş kutsiyetler uzun süre daha tatlı gelecektir insanoğluna. masaya konan sineği öldürmekte gösterdiğimiz hız ve umarsızlığı doğa da bizi öldürmekte gösteriyor. biz sineği öldürmekte gösterdiğimiz umarsızlığı, kendi hayatlarımıza kutsiyet olarak ekip biçiyoruz. sadece bu amansız kutsama sorunu bile, bizi inandığımız uydurmacaların ne kadar uyduruk olduğuna inandırabilmeli. ama bunu pek kafaya takmıyoruz. masaya konan sineği öldürüyoruz. sel de bizi alıp götürüyor. bütün bunların er geç birbiriyle bir ilgisi varmış gibi gelse de aslında ilgisi yok.
kendimizi bu medeniyeti kurabildiğimiz için kutsuyoruz. etrafta başka medeniyet kurmuş kimse olmadığı için de defalarca taçlandırıyoruz. koca bir evrende, bir gezegeni ele geçirip, tüm kaynaklarını kötürüm olana dek sömürmek ve yaşama elvermiş tek gezegeni "yaşanamaz" bir noktaya yavaş yavaş getiren bir medeniyet kurmak... evet gerçekten bizler bu büyük başarıyla, tanrının seçilmiş evlatları olduğumuzu ve üzerimize yüklediğimiz tüm kutsal payeleri hak ettiğimizi gösteriyoruz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder