07 Haziran 2005, Salı
saat: 21:59
bugün o hastane odasında perdenin arasından çizgi şeklinde sızan akşam güneşinin ışınları bedenimi tam ortadan ikiye ayırmaktayken yine yaşamı ve ölümü düşünmekteydim...
yatakta yatan can dostum sessiz sedasız çırılçıplak beyazlarla örtmüşler üstünü ve yaşıyor şükürler olsun ki yaşıyor...
ben de karşısında "olduğum gibi" duruyorum
ve benle heryere gelen "sen" de...
duruyoruz...
karşıdan akşam güneşi üzerimize vuruyor
öyle sessizlikle
hayat...ama gerçekten küçük harflerle hayat...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder