delirmedikçe ömürden gidiyor

onur sustu. siyah, kıvamlı, parlak bir sıvı gibi olan yalnızlığına bırakıverdi kendini. ve diplere doğru battı. önce gözleri görmedi, sonra kulakları duymadı. teni hissizleşti. en son kalbi durdu. o haline baktı. beğendi. ah sessizlik. dünya nazikçe boşlukta dönmeye devam etti. gürültüsü kulakları sağır etti. siz duymadınız. onur ilk duyduğunda tedirgin oldu. sonra alıştı. sonra kelimeler havadan uçuştu. bir kız ona dayın sabah meditasyon huzur dedi. onur huzuru hatırladı. gülümsedi. içi sakinledi az da olsa. günün doğmasına az kala hala denizi gören camın önünde, hala notalardan yalnızlık söküyordu. sonra da onları bir bir kendi yalnızlığına giydiriyordu. daha zengin bir yalnızlığı olsundu. daha siyah. daha kıvamlı.